W kaprysach aury

      „Płynął strumyk przez (…).” Tę refleksyjną piosenkę trzeba nucić, przechodząc przez szczuczyńskie rejony zagrożenia z myślą, że piosenka jest dobra na wszystko i łagodzi obyczaje.
      Dobroczynna natura skłonna jest dostarczać często to, czego nie chcemy pozyskać. Nie trzeba jechać na Florydę, aby na tle nieba podziwiać sylwetki cyprysików błotnych lub pędzić w Alpy, aby oglądać wstęgi lub ściany spienionej wody na wodospadach.
      Fascynującą wędrówkę z różnymi, uroczymi doznaniami można odbyć bez biletu i ruszania z tubylczego rejonu. Przez wiele lat, albo od zawsze, mimo obustronnego spadku chodnika w kierunku płaszczyzny mostku i rzeczki, utrzymują się dokuczliwe zastoje wody, spływającej z jezdni i chodnika. Latem po deszczach, choć bardziej poleca się okres zmiennych zjawisk atmosferycznych od jesieni do wiosny, idąc chodnikiem wzdłuż ul. Kilińskiego przez mostek szemrzącej rzeczki Księżanki, dzieje się owa fascynacja. Często w swojej gamie, szczególnie dla dzieci radosna i aż do bólu nieznośna dla dorosłych. Można z uśmiechem zauważyć, że granica Starego i Nowego Miasta jest dobrze strzeżona. Tu, kiedy słońce dotyka wody, ujarzmionej na chodniku i mostku, wydaje się, że woda płonie i wówczas należy szybko podejmować decyzje.
      Jedni zamieniając się w amfibię, żeglują odważnie na wprost, drudzy w stylu kaskadera pną się przy siatce po rurach, inni obchodzą zalewisko przez bardzo ruchliwą ulicę wokół mostka. Są też tacy, którzy będąc w stanie niemocy walki z oporną naturą- zawracają. W tym miejscu czułby się bezpiecznie syberyjski żuraw, brodząc swobodnie w miejscu otoczonym fosami. Choć czasem łatwiej jest wbić śrubę niż wkręcić gwóźdź, to zdawałoby się, że w tej scenerii wyjście jest proste. Przed udaniem się naprzód, zaleca się przez specjalne oczko w rosnącym na wniesieniu obok drzewie, dokładnie spojrzeć przed siebie. Ocenić stan bajora i natężenie ruchu ulicznego, dostosować sposób przeprawy lub zawiesić się w iluzorycznej tęsknocie za szybką zmianą pogody.
     Natury nikt nie przechytrzy i zaskarżenia nie złoży. Ona jest, była i będzie uparcie niezmienna, zaskakująco przyjazna lub groźna. I tylko do lata nam czekać potrzeba- wyschniemy, kalosze zmienimy….

     Parafrazując sentencję Hipokratesa należy uznać, że kaprysy aury są też potrzebne i dlatego: ”Niech uśmiech idzie z życiem, a życie z uśmiechem”.

Na szczudłach przeszedł – Stanisław Orłowski
dla e-Grajewo.pl